Freshman
การเข้ามาเรียนในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์นั้นเป็นอะไรที่ยิ่งกว่าฝันผมภูมิใจทุกครั้งที่มีคนถามว่าเรียนอยู่ที่ไหนแล้วตอบกลับไปว่าสถาปัตย์ลาดกระบังครับ เป็นความรู้สึกที่ดีและมีความสุขเป็นอย่างยิ่งจริงๆ
แต่ทว่าความภูมิใจนั้นก็แลกมาด้วยความเหนื่อยที่ยากยิ่ง งานคณะนี้ไม่ใช่อะไรที่ผมเคยประสบพบเจอมาก่อนเลยในชีวิต มันไม่เหมือนวิชาศิลปะที่โรงเรียนหรือแม้แต่การติว งานที่อาศัยความพยายาม ความเข้าใจ การวิเคราะห์ และที่สำคัญที่สุดคือการมองความสวยงามให้ออกและแสดงออกมาให้ทุกคนยอมรับ ความเข้าใจและประยุกต์สิ่งเหล่านี้เปรียบเสมือนการนำความรู้ที่ร่ำเรียนมาสมัยเป็นเด็กนักเรียนกองทิ้งไว้หน้าคณะให้หมด และเข้ามาเรียนรู้สิ่งใหม่ๆนี้ไว้ แต่ด้วยความยากลำบากเราจึงมองเห็นสิ่งที่ทำขึ้นมาสวยงามยิ่ง บ้านหลังแรกในชีวิตที่ได้ออกแบบผมยังจำวันที่ทำมันเสร็จได้ มันเป็นความรู้สึกที่พิเศษยิ่งกว่าพิเศษความเหนื่อยล้าจากการอดหลับอดนอนนั้นแทบจะมลายหายไปในทันทีหลังจากที่งานแล้วเสร็จเป็นความประทับใจที่คิดไม่ถึงและแสดงออกมาให้คนอื่นรับรู้ยากจริงๆ
หลังจากได้รับการปรับพื้นฐานให้เข้ากับการศึกษาในคณะนี้แล้วปี2เป็นสิ่งที่พลิกจากปี1มาโดยสิ้นเชิง งานในปี1ที่เราคิดว่าสาหัสและไม่คิดว่าจะมีสิ่งใดมาเทียบกับเจอสิ่งที่ยากยิ่งกว่าอาศัยความพยายามยิ่งกว่า การแปลง การประยุกต์ใช้สิ่งที่ร่ำเรียนมาให้กลายเป็นตัวอาคารเป็นงานสถาปัตยกรรมนั้นย่อมต้องใช้พลังและความคิดมากทั้งสิ้นยิ่งในปี2ทุกโปรเจคนั้นยิ่งต้องใช้งานฝีมือที่มีคุณภาพเพื่อสื่อเพื่อแสดงออกมาให้เห็นเป็นตัวงานแล้วสำหรับผม สิ่งนี้เป็นสิ่งที่คอยฉุดรั้งและรังแต่จะสร้างปัญหาให้งานที่เสร็จออกมาไม่สมบูรณ์และเกิดข้อตำหนิ โชคดีที่ผมยังพอมีฝีมือในงานตัดแบบจำลองอยู่พอตัวจึงสามารถทดแทนสิ่งที่ขาดหายไปในงานได้บ้าง แต่ผมก็นึกคิดอิจฉาเพื่อนที่มีฝีมือทางด้านนี้มาเสมอ งานโครงสร้างที่เราประสบพบเจอทำให้ผมได้เรียนรู้ถึงคำว่าอาคารและอาคารคือศาสตร์และศิลป์ที่สำคัญในการดำรงอยู่ของมนุษย์ ประวัติศาสตร์เรียงร้อยเรื่องราวของมนุษย์มาพร้อมๆกับเรื่องราวของอาคารต่างๆการได้เรียนรู้ทุกสิ่งที่แปลกใหม่มีความท้าทายที่มาพร้อมกับความเหนื่อยยากที่มากขึ้นมาในแต่ละปี
ปีที่3ในคณะแห่งนี้หลังจากการซึมซับผลงานวิถีแนวคิดต่างๆที่เริ่มตกตะกอนเป็นผลึก สามารถพูดได้ว่างานในชั้นปีนี้ของผมเริ่มมีความสนุกและยิ่งสามารถใช้คอมพิวเตอร์เป็นตัวช่วยในการแสดงออกในความคิดเหล่านั้นแล้วยิ่งทำให้ผมมีความสุขที่จะนำมันออกมาใช้และแสดงตัวอาคารที่สมบูรณ์ออกมา ผมเริ่มเรียนรู้จักสถาปนิกที่ไม่ใช่แค่แฟรงค์ ลอย ไรค์ มีสถาปนิกยุคปัจจุบันอีกมากมายที่มีผลงานและเกิดงานที่มีความหลากหลายมากยิ่งขึ้น มาถึงในปีนี้ผมก็ยังชอบบรรยากาศตอนจูลี่ที่นักศึกษานำเอาผลจากความเหน็ดเหนื่อยมาแสดงด้วยความภาคภูมิใจกันถือเป็นบรรยากาศที่มีความรู้สึกที่ดีและมีความสุขเสมอมา แต่ทว่าความเปลี่ยนแปลงในหลายๆสิ่งนี้เริ่มแสดงออกมาชัดเจน เวลาผมกลับไปเจอเพื่อนเก่าต่างคณะนั้นผมเริ่มมีความรู้สึกแปลกแยกชีวิตที่พวกเราใช้ไปนั้นต่างกันโดยสิ้นเชิงเรารับรู้สิ่งที่เป็นอีกโลกขณะที่เพื่อนนั้นยังสามารถเกาะกลุ่มพูดคุยสิ่งที่ได้พอเจออย่างเป็นธรรมชาติ สิ่งเหล่านี้ตะโกนบอกผมอยู่ในหัวว่าเราเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เป็นความรู้สึกโดดเดี่ยวและแปลกประหลาดก็ว่าได้ที่ผมรู้สึกเช่นนี้
ปี4ปีแห่งการกล่าวขานถึงหลายสิ่งตั้งแต่ผมเข้ามาในคณะแห่งนี้ ว่าเป็นอะไรที่ยากบ้างละ โหดบ้างละ ซึ่งต้องยอมรับเลยว่าวานในปีนี้ทำให้ผมรู้สึกท้อใจเป็นอย่างยิ่งทั้งรูปแบบและแนวทางของการศึกษาที่เปลี่ยนไป เราต้องทำงานเป็นทีมกันมากขึ้นการกระทบกระทั้ง การประณีประนอมเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องเรียนรู้และเป็นสิ่งสำคัญที่ผมเชื่อว่าเป็นหนึ่งในบทเรียนที่สำคัญที่จะต้องผ่านพ้นไปให้ได้ ความยากอีกสิ่งหนึ่งคือการพยายามทำความเข้าใจถึงความแตกต่างของคำว่าความเป็นจริง กับความฝัน งานออกแบบในปีนี้อิงหลักความเป็นไปได้มากขึ้นและมีพลังบางอย่างที่ทำให้งานเหล่านี้พิเศษจนกลั่นตัวออกมาเป็นลักษณะเฉพาะตัวของแต่ละคน สิ่งที่คอยสอนเสมอในปี4นี้คือคำว่าพวกพ้องและพี่น้องพวกเค้าเหล่านี้เป็นทั้งกำลังใจกำลังกายเวลาเราลำบาก ช่วยเหลือและขัดขวาง หัวเราะและร้องไห้ไปด้วยกันเราต้องเรียนรู้จักสังคมเหล่านี้ให้ดีให้มากขึ้นกว่าเดิม และรักษาเป็นสมบัติที่สำคัญในชีวิต
หัวข้อวิทยาณิพนธ์ผมเคยกล่าวถึงมันว่าเป็นสิ่งที่วัด Taste และ Ambition ของแต่ละคนซึ่งหากเราเลือกฝั่งใดฝั่งหนึ่งมากไปหรือน้อยไปผลงานชิ้นนั้นจะออกมาได้ไม่สมบูรณ์หรือเราอาจจะไม่มีความสุขกับมัน โครงการที่ผมต้องการที่ทำมันออกมาเป็นพิพิธภัณฑ์ความตาย หรืออาจจะมีชื่อที่ดีกว่านี้โดยมีแนวคิดมาจากการเตือนสติคนในยุคปัจจุบันนี้ที่หลงระเริงไปกับเปลือกวัตถุภายนอกไม่เคยจะหันมาดูสิ่งที่เป็นแก่นแท้ในการดำรงชีวิตเลย ในปัจจุบันเราต้องยอมรับว่าวัดไม่ใช่ศูนย์กลางของสังคมในปัจจุบันอีกต่อไปเรากำลังก้าวไปสู่สังคมแห่งความฟุ้งเฟ้อและหลงไปกับเปลือกต่างๆ งานที่ต้องการจะให้เกิดมานั้นจะเป็นสิ่งที่ฉุกคิดความคิดของคนให้กลับมาโดยอาศัยความน่าสนใจที่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวเป็นหลักจากนั้นจึงนำคนให้เข้ามาหยุดและค่อยก้าวเดินต่อไปในอนาคต ซึ่งหัวข้อที่กล่าวมานั้นหลายคนบอกว่าเป็นไปได้ยากถ้าจะเกิดขึ้น แต่ถ้าหากจะเป็นโครงการที่ผมต้องทำครั้งหนึ่งในชีวิตผมก็ต้องการผลักดันสิ่งนี้และพร้อมที่จะรับผลที่ตามมา
สถาปนิกที่อยู่ในดวงใจของผมคือ bjarke ingels สถาปนิกหน้าคลื่นยุคใหม่จากแดนโคนมงานออกแบบของเค้ามีพลังและมีความเป็นตัวเองสูง เค้าให้ความหมายของคำว่าprocessกับผมอย่างมากในการศึกษาบทความและชิ้นงานจากเค้า งานหลายชิ้นของเค้าอาจจะโดนว่ากล่าวและตำหนิว่ามีแต่ความว่างเปล่าและหาสาระอะไรจากงานไม่ได้เลย แต่ผมกลับคิดไปในทางตรงกันข้าม ว่าถ้างานที่ดีนั้นจะต้องมีขั้นตอนและการศึกษาบริบทจากสิ่งรอบข้างมาออกแบบ ดังนั้นงานของเค้าจึงทำให้ผมรู้สึกประทับใจทุกครั้งและผลักดันให้ผมมีความคิดและจุดยืนที่มั่นคงต่อไป
